Special Olympics – A volunteers’ point of view!!!!
Τον Μάρτιο του 2010 ενημερώθηκα τυχαία από μια φίλη για την πραγματοποίηση των αγώνων των Special Olympics στην Ελλάδα. Στην αρχή σάστισα λίγο αφού θεώρησα ότι και οι Ολυμπιακοί αγώνες αλλά και οι Παραλυμπιακοί αγώνες είχαν ήδη γίνει το 2004. Ωστόσο μετά από μια μικρή έρευνα κατάλαβα ότι για να συμμετέχει κάποιος αθλητής στους Special Olympics προϋποθέτει να έχει κάποια νοητική αναπηρία (για όσους ακόμα δεν το γνωρίζουν). Την αίτησή μου τελικά την έκανα τον Απρίλιο του 2011. Παρ’ότι οι γραμμές του εθελοντισμού δεν είχαν κλείσει είχα χάσει τις ελπίδες μου για συμμετοχή αφού ο καιρός πλησίαζε και κανένα ίχνος ενημέρωσης. Ὠσπου τελικά ένα μήνα πριν έλαβα το πρώτο τηλεφώνημα σχετικά με τους αγώνες. Μέχρι τις 26 Ιουνίου, όπου ήταν και η πρώτη μου μέρα ως επίσημη εθελόντρια, μας είχαν καλέσει για τρεις λεγόμενες εκπαιδεύσεις. Στα συνέδρια αυτά συνάντησα ανθρώπους που είχαν έρθει για τον ίδιο σκοπό, να βοηθήσουμε στην πραγματοποίηση αυτών των αγώνων. Ξαφνιάστηκα με τον αριθμό των εθελοντών αφού υπήρξαν πολλοί περισσότεροι απ’όσους πίστευα ότι θα είναι, μιας και δεν είχε διαφημιστεί καθόλου. Οι ομιλίες είχαν κυρίως να κάνουν με την κατανόηση των Special Olympics ως παγκόσμιο κίνημα κατά του ρατσισμού απέναντι στην διαφορετικότητα. Τα πρόσωπα των εθελοντών που είδα εκείνες τις μέρες ήταν τόσα πολλά που ήταν αδύνατο να τα θυμάμαι ωστόσο δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα κοινό που είχαμε όλοι μας, τη διάθεση και την όρεξη να βοηθήσουμε έναν ιερό σκοπό.
Κυριακή 26 Ιουνίου, 12 το μεσημέρι, κατεβαίνω από την πεζογέφυρα του Ελληνικού μη γνωρίζοντας τί να περιμένω. Ενθουσιασμός και άγχος είχαν γίνει πλέον ένα. Έτυχε –και λέω έτυχε γιατί πραγματικά δε γνωρίζω το λόγο για τον οποίο επιλεχθηκαν τα άτομα – να αναλάβω χρέη ομαδάρχισας του γηπέδου του Χάντμπολ. Εκείνη τη στιγμή μια πληθώρα από συναισθήματα με κατέκλυσε. Η ευθύνη του ομαδάρχη είναι να βάζει τους εθελοντές στα πόστα τους, να μην τους ξεχνάει εκεί και να τους δίνει διάλειμμα όποτε χρειάζονται χωρίς να αφήνει τη θέση τους κενή, ενώ για να μην βαριούνται θα πρέπει να τους περάσει από όλα τα πόστα. Η πρώτη μέρα ήταν χαοτική για όλους. Κανένας δεν γνώριζε τις εγκαταστάσεις του Ελληνικού και έτσι όλοι μας είμασταν χαμένοι, οι ομαδάρχες είχαν ασύρματο και προσπαθούσαμε να βρούμε πως λειτουργεί. Πάρ’αυτἀ η ανιδιοτελής διάθεση όλων των εθελοντών μετέτρεψε την ούτως ή άλλως ιδιαίτερη απ’ όλες τις απόψεις παρθενική μας εμφάνιση ως εθελοντές στην πρώτη μέρα μιας εβδομάδας προσφοράς.
Από τη δεύτερη μέρα και μετά όλοι οι ομαδάρχες λειτουργούσαν σαν καλοκουρδισμένα ρολόγια και σιγά σιγά γνωρίζαμε ο ένας τον άλλον. Στην αρχή δεν το είχα συνειδητοποιήσει αλλά τώρα που τελείωσε όλη αυτή η εμπειρία μπορώ να πω ότι υπήρξε καθοριστική για όλους όσους συμμετείχαν. Ὀσες λέξεις και να προσπαθήσω να βρω για να μπορέσω να περιγράψω με γλαφυρότητα το αίσθημα συντροφικότητας και αλληλεγγύης που εισέπραξα αυτές τις 8 μέρες είναι λίγες. Εικόνες αθλητών και εθελοντών να αγκαλιάζονται για τη νίκη, και δεν εννοώ το χρυσό μετάλλιο γιατί οι Special Olympics έχουν ως προυπόθεση να βραβεύονται όλοι οι συμμετέχοντες, αλλά τη νίκη και την επιτυχία αυτὠν των αθλητὠν που αντιμετωπίζουν καθημερινά δυσκολίες.
Τα χαμόγελά τους και ο αυθορμητισμός τους ήταν στοιχεία που έκαναν οποιαδήποτε απογοήτευση και να είχαμε από τη διοργάνωση των αγώνων να εξαφανίζεται. Η χαρά και ο ενθουσιασμός τους ήταν τροφή για τους εθελοντές να συνεχίσουν.
Κατά την πέμπτη μέρα όλοι οι εθελοντές γνωρίζονταν μεταξύ τους. Δυστυχώς παρ’ότι έχει καταγραφεί ότι συμμετείχαν 25.000 δεν ερχόντουσαν όλοι και έτσι πολλές μέρες είμασταν λιγότεροι απ’όσους χρειαζόμασταν. Τότε απλά κάναμε τα αδύνατα δυνατά για να προσφέρουμε τις σωστές υπηρεσίες σε αυτούς τους αθλητές. Ο κόσμος στις κερκίδες ήταν ανύπαρκτος. Όσες θέσεις ήταν κατειλημμένες οφείλονταν στις οικογένειες των αθλητών και στους εθελοντές μας. Οι απεργίες της Τρίτης και της Τετάρτης των μέσων κατέστησαν αδύνατο σε πολλούς εθελοντές να παρευρεθούν. Υπήρξαν πολλά παράπονα, ωστόσο τίποτα δεν αναστάλθηκε.
Την τελευταία μέρα των αγώνων μας κατέβαλλε όλους ένα αίσθημα χαρμολύπης. Χαιρόμασταν που καταφέραμε με όσα εφόδια είχαμε να προσφέρουμε έστω και λίγη χαρά σε αυτούς τους αθλητές και λυπούμασταν που όλο αυτο το γεγονός έφτανε στο τέλος του. Η τελευταία μέρα τέλειωσε με δύο χρυσά στην όμάδα της Ελλάδας στο Μπαντμινγκτον. Ξαφνικά ο χώρος του γηπέδου μετατρέπεται σε μια τεράστια πίστα όπου χορεύουν όλοι μαζί αθλητές, προπονητές, κριτές, διαιτητές και εθελοντές ανεξαρτήτου χώρας. Όπου και να έστρεφες το βλέμμα σου το μόνο που αντίκρυζες ήταν χαρούμενα πρόσωπα. Οι φωτογραφικές μηχανές είχαν πάρει φωτιά αφού όλοι προσπαθούσαν να κλέψουν τον χρόνο και να κρατήσουν την εικόνα αυτή ανέπαφη για πάντα.
Ο δρόμος της επιστροφής για πρώτη φορά φάνηκε δυσβάσταχτος, μια ομάδα 10 εθελοντών έλεγε αντίο στο Ελληνικό και στις τρελές στιγμές που πέρασαν εκεί. Κάποιοι είχαν λάβει μέρος και στην τελετή λήξης την επόμενη μέρα. Εγώ δεν ήμουν μία από αυτούς, αν και το έχω ήδη μετανιώσει. Μια από αυτές τις μέρες ανέπτυξα μια συζήτηση με μια εθελόντρια της οποίας το παιδί είχε διανοητικό πρόβλημα. Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι αυτά τα παιδιά κρύβουν μέσα τους την αθωότητα των ανθρώπων, την ανιδιοτελή αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Αυτοί οι αθλητές είναι οι πραγματικοί ήρωες, που ξεπερνούν τα εμπόδια και βγαίνουν όλοι νικητές. Ο θαυμασμός όλων των εθελοντών προς αυτούς τους αγώνες δεν πήγαζε από την οργάνωση και τη διαφήμιση που σαφώς δεν είχανε, αλλά από ελπίδα πως αφού αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να τα καταφέρουν απέναντι σε κάθε είδους αντιξοότητες το ίδιο μπορούμε να κάνουμε και εμείς.
Ἐνας φίλος μου με παρότρυνε να συντάξω αυτό το άρθρο. Η εμπειρία αυτή δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια αφού τα ξεπερνάει. Ωστόσο ελπίζω η φτωχή προσπάθειά μου να δώσει έναυσμα ώστε όλοι να γίνουμε εθελοντές στη ζωή μας. Και δεν εννοώ κάποια οργάνωση ή κάποιοι αγώνες, αλλά εθελοντές στο συνάνθρωπό μας. Ας αρχίσουμε να δίνουμε –όχι υλικά αγαθά που πολύ πιθανό πια να μην έχουμε –αλλά κάτι πολύ πιο σημαντικό το χαμόγελό μας, μπορεί να φτιάξει την μέρα οποιουδήποτε. Ένα έχω να προσθέσω το χαμόγελο των αθλητών ήταν αυτό που μας έκανε εμάς τους εθελοντές να θέλουμε να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό.
We are all in!!!
by Free Speech
ΑΛΧΗΜΕΙΟ 
No trackbacks yet.